Monologue et lamentations de Didon, peu à peu acculée à la mort.
Nox erat, et placidum carpebant fessa soporem
corpora per terras, siluaeque et saeua quierant
aequora : cum medio uoluuntur sidera lapsu,
cum tacet omnis ager, pecudes pictaeque uolucres,
quaeque lacus late liquidos, quaeque aspera dumis
rura tenent, somno positae sub nocte silenti
lenibant curas, et corda oblita laborum.
At non infelix animi Phoenissa, nec umquam
soluitur in somnos, oculisue aut pectore noctem
accipit : ingeminant curae, rursusque resurgens
saeuit amor, magnoque irarum fluctuat aestu.
Sic adeo insistit, secumque ita corde uolutat :
« En, quid ago ? Rursusne procos inrisa priores
experiar, Nomadumque petam conubia supplex,
quos ego sim totiens iam dedignata maritos?